Άρθρα

Στην καθημερινή μας ζωή, αλλά και από την πληροφόρηση που έχουμε για όλα όσα συμβαίνουν στον κόσμο, διαπιστώνεται ότι η ανθρώπινη συμπεριφορά κινείται ανάμεσα σε δυο απεριόριστα άκρα.

Τον είπαν: «ο πατέρας του στρατιώτη», «ο άγιος των προσφύγων», «ο προστάτης των ορφανών», «ο φτωχός πρωθυπουργός», «ο υποστηρικτής και συμφιλιωτής του λαού», «ο εθνοσωτήρας», «Μαύρος Καβαλάρης», «ο γνήσιος πατριώτης, ο ανιδιοτελής πολιτικός, υπόδειγμα δημόσιας ηθικής» και άλλα πολλά.

Περπατούσα ανόρεχτος στο δρόμο. Μια θλίψη μέσα μου να με τρώει. Θλίψη και συνάμα παράπονο - αγανάκτηση να πω; Κάτι αδικαίωτο. Ναι, αδικαίωτο, γιατί ένιωθα κανείς να μη με καταλαβαίνει. Κανείς!

Προ ημερών, πήγαμε με τους σπουδαστές εκπαιδευτικό ταξίδι, κι ενώ το υποβρύχιο στο οποίο ήμαστε βρισκόταν σχεδόν στο βυθό, παρουσιάστηκε βλάβη στις μηχανές του. Παρά τις προσπάθειες του μηχανικού δεν καταφέραμε τίποτε.

«Αφήστε με να ζήσω!» κραυγάζουν τα ανεπιθύμητα πλάσματα που δεν προφταίνουν να ζήσουν, να υπάρξουν. Εκατομμύρια παιδικά μάτια ικετεύουν για μια μπουκιά ψωμί, για στέγη, για μια πατρίδα.

Διαμέσου των αιώνων μια γιορτή παράδοξη δίνει το ιλαρό φως της στους «ἐν σκότει καί σκιᾷ θανάτου καθημένους»: Η κάθοδος του Θεού ανάμεσά μας.

Κόπωση, έλλειμμα οράματος, παραίτηση, επιθετικότητα και θυμός ειδικά στ’ αγόρια, χαμηλή αυτοεκτίμηση και κατάθλιψη ειδικά στα κορίτσια, κάποια από τα αποτελέσματα τελευταίας έρευνας για τις επιπτώσεις της πανδημίας στα παιδιά.

Ίσως δεν το συνειδητοποιούμε, αλλά σκεπτόμαστε συνεχώς. Είναι πολύ δύσκολο (σχεδόν ακατόρθωτο) να μην σκεπτόμαστε.

Μόνον ένας Θεός που είναι η Ζωή και παρεκτικός Ζωής δικαιούται να έχει τέτοια απαίτηση. Και η απαίτηση του Θεού μας δεν είναι εξασφάλιση του δικού Του δικαιώματος, αλλά του δικού μας: του δικαιώματος στη Ζωή!

Διέθετε η Ιταλία υπεροχή συντριπτική, μέγα κράτος, λαό πολύ, διπλωματία, συμμαχίες πανίσχυρες. Τα πολεμικά της αεροπλάνα θ’ άπλωναν τα φτερά τους και θα σκέπαζαν τον ουρανό της Ελλάδας...