Ωδή ψυχής
«Μή ἀποστρέψῃς…»
Αγγελική Χατζημιχάλη
Ριψοκίνδυνη αγάπη
Από το σκοτάδι στο Φως
Ψηλαφώντας τα θαυμαστά μυστήρια της ζωής

Υπάρχει ελπίδα
Ανασκόπηση 2022
Άννα Μελά-Παπαδοπούλου
Μαθήματα από τους δρόμους της Αθήνας
Πάνω στον τοίχο

Ο κρυμμένος Θεός
Ο άγγελος με το σπασμένο φτερό
Ο αδικημένος διάλογος
4΄ σε μια στάση
Η Ζωή μέσ᾿ από τα αποκαΐδια

Τα πολυσέλιδα αφιερώματα των εφημερίδων και οι έντονες τοποθετήσεις στα ΜΜΕ διαφόρων προσώπων της κοινωνικής ζωής, που σχολίαζαν τα γεγονότα παιδεραστίας και των συναφών εγκλημάτων, τα οποία παρουσιάστηκαν στην ελληνική πραγματικότητα μέσα στο 2022, έδωσαν την εντύπωση ότι τα φαινόμενα αυτά εμφανίσθηκαν «εξ ουρανού» σε ένα κράτος με δεδομένες ηθικές αρχές και αξίες.

Στην καθημερινή μας ζωή, αλλά και από την πληροφόρηση που έχουμε για όλα όσα συμβαίνουν στον κόσμο, διαπιστώνεται ότι η ανθρώπινη συμπεριφορά κινείται ανάμεσα σε δυο απεριόριστα άκρα.

Τον είπαν: «ο πατέρας του στρατιώτη», «ο άγιος των προσφύγων», «ο προστάτης των ορφανών», «ο φτωχός πρωθυπουργός», «ο υποστηρικτής και συμφιλιωτής του λαού», «ο εθνοσωτήρας», «Μαύρος Καβαλάρης», «ο γνήσιος πατριώτης, ο ανιδιοτελής πολιτικός, υπόδειγμα δημόσιας ηθικής» και άλλα πολλά.

Περπατούσα ανόρεχτος στο δρόμο. Μια θλίψη μέσα μου να με τρώει. Θλίψη και συνάμα παράπονο - αγανάκτηση να πω; Κάτι αδικαίωτο. Ναι, αδικαίωτο, γιατί ένιωθα κανείς να μη με καταλαβαίνει. Κανείς!

Προ ημερών, πήγαμε με τους σπουδαστές εκπαιδευτικό ταξίδι, κι ενώ το υποβρύχιο στο οποίο ήμαστε βρισκόταν σχεδόν στο βυθό, παρουσιάστηκε βλάβη στις μηχανές του. Παρά τις προσπάθειες του μηχανικού δεν καταφέραμε τίποτε.

«Αφήστε με να ζήσω!» κραυγάζουν τα ανεπιθύμητα πλάσματα που δεν προφταίνουν να ζήσουν, να υπάρξουν. Εκατομμύρια παιδικά μάτια ικετεύουν για μια μπουκιά ψωμί, για στέγη, για μια πατρίδα.