Ανάλογη προς τις διακρίσεις μεταξύ ατόμου και προσώπου, που αναπτύξαμε σε προηγούμενο σημείωμα, είναι και η έννοια της ελευθερίας.

Έτσι θα ᾽ρθει, χωρίς θόρυβο. Θα σιγοπερπατήσει στης ψυχής σου τους δρόμους, για να μη σε ταράξει, να μη σε συντρίψει. Όλα τα ξέρει.

Η αίσθηση της πηγαίας ομορφιάς σε πάλη αρχέτυπη με τον φόβο. Κάτι τραβούσε και κάτι απομάκρυνε. Έλξη και απώθηση μαζί… Ήταν, βλέπεις, παιδί.

Εδώ επιτελείται το μυστήριο της σωτηρίας των ανθρώπων: Ο Χριστός και Θεός, διαφεύγοντας την προσοχή των υπερκοσμίων επιγείων δυνάμεων, ενανθρώπησε και μας ξανακάνει δικούς του.

Μου είπαν πως είναι απαίτηση. Ακούγεται εγωιστικό. Το επιτακτικό του ύφος προκαλεί αντίδραση. Ίσως είναι ανασφάλεια. Πάντως αποκαλύπτει τον εαυτό μου.

Στην καθημερινή μας ζωή, αλλά και από την πληροφόρηση που έχουμε για όλα όσα συμβαίνουν στον κόσμο, διαπιστώνεται ότι η ανθρώπινη συμπεριφορά κινείται ανάμεσα σε δυο απεριόριστα άκρα.