Στην εποχή μας βιώνουμε κάτι πρωτοφανές στην ιστορία της ανθρωπότητας. Η τεχνολογία κατασκεύασε μηχανήματα, τα οποία αρθρώνουν «λόγο» υψηλών απαιτήσεων, με όλα τα εξωτερικά γνωρίσματα του ανθρώπινου λόγου.

Η νεότητα εξυπακούει την έννοια του χρόνου, που με τη σειρά του κάνει αισθητή την έννοια της φθαρτότητας, που συμβαδίζει με τη ροή του. Το άχρονο δεν γνωρίζει τη φθορά, που ο άνθρωπος την απεύχεται.

Λένε πως η κυρίαρχη λέξη της περσινής χρόνιας ήταν η λέξη «απρόβλεπτο». Όλα τα γεγονότα ανέδειξαν πρωταγωνιστή την ανατροπή σε όλα τα επίπεδα.

Του ετοιμάζεις δρόμο; 
«Λοιπόν, ἐποιήσαμεν οὐδέν» 
Το ταψάκι 
Το απρόβλεπτο 
«Κύριε ἐλέησον»… 

Μια φορά και στον καιρό του 2023 ζούσε ένας άνθρωπος ημέρες που δεν έχουν επαναληφθεί. Παρακολούθησε έναν πόλεμο λεπτό προς λεπτό κι έπειτα τον συνήθισε…

Εδώ επιτελείται το μυστήριο της σωτηρίας των ανθρώπων: Ο Χριστός και Θεός, διαφεύγοντας την προσοχή των υπερκοσμίων επιγείων δυνάμεων, ενανθρώπησε και μας ξανακάνει δικούς του.

«Λαθών», «λάθρα»
Πρωτέας
Μοιάζει Βηθλεέμ, αλήθεια
Κάνε την καρδιά μου στάβλο!
Κοντάκιον

Έκθεση της UNESCO (της οργάνωσης δηλαδή του ΟΗΕ για την εκπαίδευση, την επιστήμη και τον πολιτισμό), η οποία δημοσιοποιήθηκε τον περασμένο Ιούλιο, έχει ιδιαίτερη βαρύτητα και χρήζει προσοχής από όλους.

Στο διαγωνισμό που διοργάνωσε ένα ιστορικό περιοδικό της Μόσχας για το καλύτερο διήγημα που θα αφορούσε την εποχή του ρωσογερμανικού πολέμου, κρίθηκε ως καλύτερο το ακόλουθο.

Τριγυρίζουμε έξω διαρκώς… Πότε για τους ανθρώπους τους δικούς μας και τους άλλους της άλλης γειτονιάς, πότε θηρεύοντας πτυχία και γνώσεις δίχως σταματημό, πότε για τους σκόλοπες που αφήνει πίσω του κληρονομιά ο χρόνος, και πότε γιατί έτσι συνηθίσαμε να κυλά η ζωή μας…