Ο Οκτώβρης έρχεται πάντοτε φορτωμένος με μνήμες. Η λέξη «όχι» αποκτά μια βαρύτητα που υπερνικά τις λέξεις. Γίνεται στάση, γίνεται αντίσταση, γίνεται σύνορο ανάμεσα στην αξιοπρέπεια και την υποταγή.

Στέκουν οι μήνες σιωπηλοί στο κατώφλι της συνείδησης και περιμένουν ν᾿ αφουγκραστούμε τον ρυθμό τους. Οκτώβριος, η καρδιά του φθινοπώρου, ένας μήνας βαθιά μεταβατικός.

Η μετάβαση
Η μεγάλη γιορτή του Αϊ-Δημήτρη
Δοξολογική έκφραση της αρχέγονης εκκλησίας
Από τη φυσική και τη μεταφυσική στη θεογνωσία
Το υπερβατικό στοιχείο στην ποίηση του Σολωμού

Η Λειτουργία στο Κυριακό σχόλασε. Όπως πάντα τέτοιες μέρες, η τράπεζα ήταν έτοιμη να υποδεχθεί όλους τους πατέρες που είχαν έρθει να εκκλησιαστούν. Άλλοι από κοντινά κελλιά, άλλοι από μακρινά ασκηταριά· για όλους υπήρχε λίγο φαγητό για να στηριχτούν πριν επιστρέψουν.

Τον κρέμασες χρυσό και ασημένιο στον λαιμό σου. Τον έβαλες ξύλινο στον τοίχο του δωματίου σου. Τον χάρισες πλεγμένο με σχοινάκια στο μικρό παιδάκι, για να μη φορά στα παιχνίδια του τον καλό, τον βαρύτιμο, τον βαπτιστικό του.

Η χρήση μιας ολοένα «ικανότερης» τεχνητής νοημοσύνης πάνω στα θεμέλια των μεγάλων –ολοένα μεγαλύτερων- βάσεων προσωπικών δεδομένων, τα τελευταία χρόνια εγείρει δυο σοβαρούς και αλληλένδετους κινδύνους, οι οποίοι καθίστανται όλο και περισσότερο ορατοί και ευδιάκριτοι σε διεθνές επίπεδο.

Ο Σταυρός ο δικός Του και ο σταυρός ο δικός σου
Η Κυρά της Ρούμελης
Αυτό δεν θα τολμούσα να το κάνω…
Το υπερβατικό στοιχείο στην ποίηση του Σολωμού
Ορυκτά καύσιμα σαν το παιχνίδι του θησαυρού

Στην παράδοση της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, δηλαδή της μιας του Χριστού Αγίας Εκκλησίας, ο μοναχισμός χαρακτηρίστηκε και χαρακτηρίζεται από ένα φαινομενικό παράδοξο: Αυτός που τον ασπάζεται εγκαταλείπει τον κόσμο και αποτάσσεται οτιδήποτε κοσμικό, αλλά ταυτόχρονα παραμένει το πιο ουσιαστικό σημείο αναφοράς για τους εν τω κόσμω χριστιανούς.

Είχε ήδη πέσει το σκοτάδι. Όλοι μαζί οι πατέρες εργάζονταν εντατικά, για να προλάβουν να ολοκληρώσουν το διακόνημα. Η κούραση ήταν πολλή και οι ίδιοι λιγοστοί. Και τώρα να μείνουν ακόμα λιγότεροι;…

Εδώ και 1700 χρόνια η αγιαστική πορεία της Εκκλησίας στον κόσμο, η θεανθρώπινη διδασκαλία της, η διοικητική της οργάνωση και το κοσμοσωτήριο έργο της καταυγάζεται από το φως που ακτινοβολεί η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος που συγκλήθηκε στη Νίκαια της Βιθυνίας το 325 μ.Χ.