Ήταν νύχτα ακόμα όταν ξεκίνησαν. Τις είχε ξυπνήσει αυτός, πριν από τα κοκόρια της αυγής. Αυτός που δεν τις είχε αφήσει καλά-καλά ούτε μάτι να κλείσουν. Γιατί κι όταν ακόμα το προσπάθησαν, δεν τις άφηνε σε ησυχία! Ήταν τόσο ισχυρός, τόσο αδιάκοπος αυτός ο θόρυβος.

Είναι μέρες τώρα που είμαι καρφωμένος σ᾿ ένα κρεβάτι, μόνος κι αδύναμος. Δεν θυμάμαι πότε μπήκα στο νοσοκομείο, δεν θυμάμαι τι ­μέρα ήταν ούτε τι ώρα. Θυ­μάμαι μόνο τον τρόμο στα μάτια της γυναίκας μου, όταν το τεστ για τον covid 19 βγήκε θετικό.

Κάρφωσε το βλέμμα Του μπροστά. Γνώριζε ότι πλησίαζαν οι μέρες της προσφοράς της ατίμητης θυσίας Του επί του Σταυρού. Η απόφασή Του αμετακίνητη.

Ήταν μόνο μια στιγμή. Κάτι ακούσαμε από κάπου, κάποιες σκόρπιες λέξεις, μια συζήτηση. Κάτι διαβάσαμε κάπου, μία έκτακτη είδηση, μία ειδοποίηση. Ήταν η στιγμή που το μυαλό σταμάτησε. Θόλωσε.

Όσοι υπέφεραν πολλά στο σκοτάδι ψάχνουν εναγώνια διέξοδο προς το φως. Όσοι παγώνουν στους χειμώνες της ζωής αναζητούν τη θαλπωρή της αγάπης. Εκείνοι που υποφέρουν από φοβερές ασθένειες ευελπιστούν στο σωτήριο φάρμακο.