Πολλούς κάλεσε ο Ἄρχοντας με ἐπίσημη πρόσκληση, μεγιστάνες και πλούσιους, προκειμένου να συμμετάσχουν στο εορταστικό βραδινό συμπόσιο. Εκείνοι αρνήθηκαν. Άλλοι δέχθηκαν. Φτωχοί ετούτοι και άσημοι και ἐξουθενημένοι. Και το τραπέζι τελικά γέμισε συνδαιτημόνες. Η ευωχία του μεγάλου δείπνου άρχισε…
Έρχονται τα Χριστούγεννα! Έγινε ο Θεός άνθρωπος, για να γίνει ο άνθρωπος θεός. Αυτή είναι η σημασία των Χριστουγέννων. Βαρύς και μεγάλος λόγος! Γίνεται ο άνθρωπος θεός; Την τελευταία μέρα της δημιουργίας είπε ο Θεός: «Ας φτιάξουμε τον άνθρωπο σύμφωνα με την εικόνα τη δική μας και με τη δυνατότητα να μας μοιάσει». Ο Θεός […]
Πρωινό Σαββάτου Νοεμβρίου. Τακτικό υπεραστικό δρομολόγιο που ενώνει την πρωτεύουσα με πόλη του ηπειρωτικού κορμού της χώρας. Στην καθιερωμένη πολύβουη και πολύκοσμη στάση ο χρόνος λιγοστός, το κρύο πολύ.
Εδώ οι άνθρωποι είναι δυστυχισμένοι κρυφά. Δεν μπορούν να επικοινωνήσουν, και αυτό γεννά τη δυστυχία τους. Δεν κοιτάνε ο ένας τον άλλον στα μάτια. Ένα μόνο βλέμμα μπορεί να είναι ελεημοσύνη σ᾽ ένα τέτοιο μέρος.
Ένας χρόνος κυλάει προς το τέλος του.
Φορτωμένος με λάθη, με πάθη, με άνισους πολέμους, με την αλήθεια που φέρνει η ενσυνείδητη εξαχρείωση ατόμων και λαών, με θυμό και αγανάκτηση από τους πολλούς.
Τους το είχανε τονίσει στα γυμνάσια: Μόλις δοθεί το σήμα κινδύνου, με τα σωσίβια στο χέρι έπρεπε να τρέξουν όλες στην προκαθορισμένη λέμβο. Κάθε καθυστέρηση θα έβαζε σε κίνδυνο τη ζωή τους. Το πλοίο μπορούσε να βυθιστεί άμεσα.
Ο Οκτώβρης έρχεται πάντοτε φορτωμένος με μνήμες. Η λέξη «όχι» αποκτά μια βαρύτητα που υπερνικά τις λέξεις. Γίνεται στάση, γίνεται αντίσταση, γίνεται σύνορο ανάμεσα στην αξιοπρέπεια και την υποταγή.
Στέκουν οι μήνες σιωπηλοί στο κατώφλι της συνείδησης και περιμένουν ν᾿ αφουγκραστούμε τον ρυθμό τους. Οκτώβριος, η καρδιά του φθινοπώρου, ένας μήνας βαθιά μεταβατικός.
Η Λειτουργία στο Κυριακό σχόλασε. Όπως πάντα τέτοιες μέρες, η τράπεζα ήταν έτοιμη να υποδεχθεί όλους τους πατέρες που είχαν έρθει να εκκλησιαστούν. Άλλοι από κοντινά κελλιά, άλλοι από μακρινά ασκηταριά· για όλους υπήρχε λίγο φαγητό για να στηριχτούν πριν επιστρέψουν.
Τον κρέμασες χρυσό και ασημένιο στον λαιμό σου. Τον έβαλες ξύλινο στον τοίχο του δωματίου σου. Τον χάρισες πλεγμένο με σχοινάκια στο μικρό παιδάκι, για να μη φορά στα παιχνίδια του τον καλό, τον βαρύτιμο, τον βαπτιστικό του.
