«Αφήστε με να ζήσω!» κραυγάζουν τα ανεπιθύμητα πλάσματα που δεν προφταίνουν να ζήσουν, να υπάρξουν. Εκατομμύρια παιδικά μάτια ικετεύουν για μια μπουκιά ψωμί, για στέγη, για μια πατρίδα.

Διαμέσου των αιώνων μια γιορτή παράδοξη δίνει το ιλαρό φως της στους «ἐν σκότει καί σκιᾷ θανάτου καθημένους»: Η κάθοδος του Θεού ανάμεσά μας.

Ο κρυμμένος Θεός
Ο άγγελος με το σπασμένο φτερό
Ο αδικημένος διάλογος
4΄ σε μια στάση
Η Ζωή μέσ᾿ από τα αποκαΐδια

Κόπωση, έλλειμμα οράματος, παραίτηση, επιθετικότητα και θυμός ειδικά στ’ αγόρια, χαμηλή αυτοεκτίμηση και κατάθλιψη ειδικά στα κορίτσια, κάποια από τα αποτελέσματα τελευταίας έρευνας για τις επιπτώσεις της πανδημίας στα παιδιά.

Ίσως δεν το συνειδητοποιούμε, αλλά σκεπτόμαστε συνεχώς. Είναι πολύ δύσκολο (σχεδόν ακατόρθωτο) να μην σκεπτόμαστε.

Μόνον ένας Θεός που είναι η Ζωή και παρεκτικός Ζωής δικαιούται να έχει τέτοια απαίτηση. Και η απαίτηση του Θεού μας δεν είναι εξασφάλιση του δικού Του δικαιώματος, αλλά του δικού μας: του δικαιώματος στη Ζωή!

Πρόσφυγες για χρόνια…
«Ἄχρι θανάτου»
Στα Εισόδιά Της
Πόσο κοστίζει ένα Αρκάδι;
Θα μπορέσουν να διαβάσουν τη σκέψη μας;

Διέθετε η Ιταλία υπεροχή συντριπτική, μέγα κράτος, λαό πολύ, διπλωματία, συμμαχίες πανίσχυρες. Τα πολεμικά της αεροπλάνα θ’ άπλωναν τα φτερά τους και θα σκέπαζαν τον ουρανό της Ελλάδας...

«Μου φαινόταν ότι τα τρομερά, αγωνιώδη, απελπισμένα ουρλιαχτά, που εκλιπαρούσαν για βοήθεια, δεν θα έπαυαν να με κυνηγάνε σε όλη μου τη ζωή» έγραψε.

Η Σμύρνη επί πέντε μέρες καιγόταν από άκρη σε άκρη. Οι φλόγες έκαιγαν σπίτια, επιχειρήσεις και ανθρώπους. Μόνο η μουσουλμανική και η εβραϊκή συνοικία γλύτωσαν, καθώς ο άνεμος έπνεε αντίθετα από αυτές.