Τον κρέμασες χρυσό και ασημένιο στον λαιμό σου. Τον έβαλες ξύλινο στον τοίχο του δωματίου σου. Τον χάρισες πλεγμένο με σχοινάκια στο μικρό παιδάκι, για να μη φορά στα παιχνίδια του τον καλό, τον βαρύτιμο, τον βαπτιστικό του.

Εδώ και 1700 χρόνια η αγιαστική πορεία της Εκκλησίας στον κόσμο, η θεανθρώπινη διδασκαλία της, η διοικητική της οργάνωση και το κοσμοσωτήριο έργο της καταυγάζεται από το φως που ακτινοβολεί η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος που συγκλήθηκε στη Νίκαια της Βιθυνίας το 325 μ.Χ.

Ψυχή διψασμένη. Κουρασμένη, στεγνωμένη από την αμαρτία, από το ανικανοποίητο пού ποτέ δε γέμιζε το άντλημα της ψυχής της. Ώσπου βρήκε νερό όχι από το пηγάδι που κάποια στιγμή ίσως στέρευε.

Μεγάλωσες πια. Η πασχαλινή λαμπάδα σου δεν έχει πάνω της όλα εκείνα τα στολίδια που έκαναν άλλοτε τα παιδικά ματάκια σου να λάμπουν από χαρά. Κι ίσως να σταμάτησε να σου τη φέρνει η νονά, αφού μεγάλωσες πια.

Μετά το καλλιτεχνικό πρόγραμμα, κάποιος από τους μεγάλους διηγείται μια σύντομη ιστορία από τα παιδικά του χρόνια.

Έτσι θα ᾽ρθει, χωρίς θόρυβο. Θα σιγοπερπατήσει στης ψυχής σου τους δρόμους, για να μη σε ταράξει, να μη σε συντρίψει. Όλα τα ξέρει.

Απέριττη και εντυπωσιακά λιτή δίνεται η διήγηση της Γεννήσεως του Κυρίου από τον ευαγγελιστή Λουκά. Η Υπεραγία Θεοτόκος έτεκε τον μονογενή της Υιό, Τον σπαργάνωσε και Τον έβαλε μέσα στη φάτνη, γιατί δεν υπήρχε γι᾿ αυτούς τόπος στο πανδοχείο που στάθμευσαν για να περάσουν τη νύχτα εκείνη. Στη φάτνη, στο παχνί των αλόγων ζώων ο […]

Η αίσθηση της πηγαίας ομορφιάς σε πάλη αρχέτυπη με τον φόβο. Κάτι τραβούσε και κάτι απομάκρυνε. Έλξη και απώθηση μαζί… Ήταν, βλέπεις, παιδί.

Ξημερώματα Πέμπτης, 12 Οκτωβρίου 1944, οι Γερμανοί αποχωρούν από την Αθήνα, μετά από 1.625 μέρες κατοχής. Από την Ελλάδα αναγκάζονται βιαστικά να αποχωρήσουν. Έχουν προηγηθεί η συμμαχική απόβαση στη Νορμανδία και η προέλαση του Κόκκινου Στρατού στα Βαλκάνια.

Ήταν εκείνα τα χρόνια τα σκληρά του 1945-1949. Χρόνια που λες να μην ξανάρθουν ποτέ, σε κανέναν λαό, σε καμιά ιστορία. Ματωμένα χρόνια.