Ήταν εκείνα τα χρόνια τα σκληρά του 1945-1949. Χρόνια που λες να μην ξανάρθουν ποτέ, σε κανέναν λαό, σε καμιά ιστορία. Ματωμένα χρόνια.

Στο διαγωνισμό που διοργάνωσε ένα ιστορικό περιοδικό της Μόσχας για το καλύτερο διήγημα που θα αφορούσε την εποχή του ρωσογερμανικού πολέμου, κρίθηκε ως καλύτερο το ακόλουθο.

Τριγυρίζουμε έξω διαρκώς… Πότε για τους ανθρώπους τους δικούς μας και τους άλλους της άλλης γειτονιάς, πότε θηρεύοντας πτυχία και γνώσεις δίχως σταματημό, πότε για τους σκόλοπες που αφήνει πίσω του κληρονομιά ο χρόνος, και πότε γιατί έτσι συνηθίσαμε να κυλά η ζωή μας…

Κάποτε ο Κύριος στράφηκε και κοίταξε τον όχλο που Τον ακολουθούσε. Ένας ολόκληρος λαός. Μεγάλος αριθμός. Κι έπειτα στράφηκε στους δώδεκα: «Πόθεν ἀγοράσωμεν ἄρτους ἵνα φάγωσιν οὗτοι;» (Ιω. Ϛ΄ 5). Η πιο αυθόρμητη απορία. Όσο καλή κι αν ήταν η διάθεση των μα- θητών, σκόνταψε πάνω στο πιο λογικό ερώτημα. Σαν να παίζει ο Κύριος […]

Μου είπαν πως είναι απαίτηση. Ακούγεται εγωιστικό. Το επιτακτικό του ύφος προκαλεί αντίδραση. Ίσως είναι ανασφάλεια. Πάντως αποκαλύπτει τον εαυτό μου.

Ήταν η πιο κρίσιμη ώρα της ζωής του. Η ώρα που εκτινάχτηκε η ευγενική ψυχή του και ξεπέρασε τα όρια του αγαθού και δίκαιου, έντιμου άρχοντα.

Η ζωή μέσα στην Εκκλησία ως δωρεά του Αγίου Πνεύματος είναι μια διαρκής πορεία προς την αιώνια Βασιλεία, στην οποία φθάνουν οι πιστοί με τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος.

Στις μυροφόρες, που ούτε καν υποψιάζονταν την Ανάστασή Του. Στους κλειδαμπαρωμένους από τον φόβο μαθητές. Στον Πέτρο, που Τον πρόδωσε. Στον Θωμά, που είχε θρασείες απαιτήσεις.

Περπατούσα ανόρεχτος στο δρόμο. Μια θλίψη μέσα μου να με τρώει. Θλίψη και συνάμα παράπονο - αγανάκτηση να πω; Κάτι αδικαίωτο. Ναι, αδικαίωτο, γιατί ένιωθα κανείς να μη με καταλαβαίνει. Κανείς!

Κόπωση, έλλειμμα οράματος, παραίτηση, επιθετικότητα και θυμός ειδικά στ’ αγόρια, χαμηλή αυτοεκτίμηση και κατάθλιψη ειδικά στα κορίτσια, κάποια από τα αποτελέσματα τελευταίας έρευνας για τις επιπτώσεις της πανδημίας στα παιδιά.