Μεγάλωσες πια. Η πασχαλινή λαμπάδα σου δεν έχει πάνω της όλα εκείνα τα στολίδια που έκαναν άλλοτε τα παιδικά ματάκια σου να λάμπουν από χαρά. Κι ίσως να σταμάτησε να σου τη φέρνει η νονά, αφού μεγάλωσες πια.
Κι όμως θυμάσαι τότε… Τότε που ήσουνα παιδί και άναβες τη νύχτα της Ανάστασης την κόκκινη, τη ροζ, τη γαλάζια λαμπάδα σου. Κερί με κερί, λαμπάδα με λαμπάδα, έφτανε το Άγιο Φως και σε σένα. Και η ολοκαίνουργια λαμπάδα σου, που την κρατούσες με καμάρι και δεν χόρταινες να την κοιτάς, άρχιζε να λιώνει σιγά-σιγά. Να λιώνει και να φωτίζει.
Και ο ναός, το προαύλιο, η πλατεία, οι δρόμοι γέμιζαν, αμέτρητες θαρρείς, αναμμένες λαμπάδες. Λαμπάδες που έκαιγαν και έλιωναν, σκορπώντας γύρω τους, μες στα μεσάνυχτα, ένα γλυκότονο φως.
Όλα γέμιζαν φως. Όλα γιόρταζαν γύρω σου του Χριστού την Ανάσταση. Και ήταν εκείνα τα μεσάνυχτα τα πιο χαρούμενα, τα πιο φωτεινά της ζωής σου. Και ήταν η νύχτα της Ανάστασης και για σένα μια νύχτα γεμάτη προσδοκίες.
Περίμενες τ᾿ άγιο Φως ν᾽ ανάψει τη λαμπάδα σου. Περίμενες ν᾽ ακούσεις το «Χριστός Ανέστη», τις καμπάνες να χτυπούν δυνατά. Τον χαλασμό των κροτίδων, τα βεγγαλικά που σε λίγο θα έσχιζαν τον αέρα. Όμορφη βραδιά.
Μα τώρα πια… μεγάλωσες. Τα νεανικά χέρια σου έχουν λίγα χρόνια να κρατήσουν αναστάσιμη λαμπάδα. Τα χείλη σου σταμάτησαν να ψέλνουν το «Χριστός Ανέστη», έτσι όπως το έψελνες παιδί. Και τα μάτια σου έχουν λίγα χρόνια να δουν το αναστάσιμο φως να πηγαίνει από λαμπάδα σε λαμπάδα, από κερί σε κερί, θαρρείς από ψυχή σε ψυχή, και να φωτίζει πρόσωπα, να κάνει καρδιές να σκιρτούν δυνατά.
Κι είναι αλήθεια, μεγάλωσες πια. Κι όμως μέσα σου μένει η γλυκιά ανάμνηση μιας αναστάσιμης βραδιάς. Σίγουρα το νιώθεις πως όσο κι αν μεγάλωσες, όσο κι αν μεγαλώσεις, εκεί, στον ναό, στο προαύλιο, στην πλατεία… εκεί στο μέρος το γνωστό απ᾽ τα παλιά, τ᾿ άγιο Φως θα περιμένει ν᾿ ανάψει και τη δική σου λαμπριάτικη λαμπάδα, να ζεστάνει και τη δική σου καρδιά. Να στολίσει την ψυχή σου στα ολοφώτεινα ενδύματα μιας ζωής καινούργιας, αναστημένης.
Τεύχος Απριλίου 2025
