Εδώ οι άνθρωποι είναι δυστυχισμένοι κρυφά. Δεν μπορούν να επικοινωνήσουν, και αυτό γεννά τη δυστυχία τους. Δεν κοιτάνε ο ένας τον άλλον στα μάτια. Ένα μόνο βλέμμα μπορεί να είναι ελεημοσύνη σ᾽ ένα τέτοιο μέρος. Μια μόνο κουβέντα στοιχειώδους ενδιαφέροντος μπορεί να φέρει τη χαρά μέσα σε τόσο σκοτάδι. Όμως κυριαρχεί η παθητικότητα –και η επιθετικότητα. Ο φόβος. Κρύβονται όλοι πίσω από ένα τεχνητό χαμόγελο. Ψάχνουν υποκατάστατα της χαράς, της επικοινωνίας, μα τελικά και αυτά κρύβουν τον πόνο. Κρύβουν την εσωτερική τους θλίψη πίσω από ένα καλοφτιαγμένο, όμορφο περιτύλιγμα. Κανείς να μην καταλάβει. Κανείς να μη μάθει την αλήθεια. Έτσι όλοι βιώνουν τη μοναξιά. Δεν έχουν το κουράγιο να βοηθήσουν ο ένας τον άλλον. Ούτε και τον εαυτό τους. Γνωρίζουν ότι πάσχουν;
Μια πράξη καλοσύνης φαντάζει να έχει απώτερο σκοπό το προσωπικό συμφέρον. Οπότε και αυτή μολύνθηκε. Καχυποψία. Φόβος. Άγχος. Βιασύνη. Η ανθρώπινη υπόσταση ξεθωριάζει στο τίποτα, αφού δεν ξέρει από που προήλθε. Ο άνθρωπος δεν ξέρει ποιος είναι, δεν ξέρει που πηγαίνει. Εδώ η εξωτερική εμφάνιση έχει μεγαλύτερη αξία από τον εσωτερικό πλούτο. Πλούτος… ο πλούτος μετριέται με υλικά, όχι με αρετές και ήθος, όχι με ανθρωπιά. Όσα περισσότερα έχεις, τόσο πιο σπουδαίος είσαι. Αυτό είσαι. Τα υπάρχοντά σου. Δεν έχεις πρόσωπο, είσαι ένας αριθμός που ζει και κινείται για αριθμούς. Κι έτσι, μέσα από τη φιλαργυρία γεννιέται η σκληρότητα. Η αναισθησία, το μίσος, η κακία. Οι άνθρωποι εδώ παραδίδονται στην απόλαυση του εαυτού τους με το να τον θεωρούν είδωλο. Είδωλο, ενώπιον του οποίου περιμένουν και απαιτούν και οι άλλοι να υποκλίνονται. Ισχυρά τείχη ανυψώθηκαν στην ψυχή και κρύβουν τις ακτίνες του Φωτός… Μα, γιατί κανείς δεν μιλά; Γιατί δεν αντιδρά; Ένας κόσμος γεμάτος με προβλήματα. Υποδούλωση στα πάθη, ανελευθερία.
Μου ψυθιρίζει μια φωνή… «Εκεί ζεις;».
* * *
Καλώς ήρθες! Καλώς ήρθες στον κόσμο μας! Εδώ ο αγώνας είναι μια έννοια που δεν παύει να υπάρχει στο είναι μας. Ο σταυρός είναι ο θησαυρός μας.
Εδώ κοιτάμε συνεχώς ψηλά, εκεί που είναι η Ελπίδα μας, η Αγάπη μας. Είναι ανηφορικός ο δρόμος, αλλά αυτό είναι η ζωή μας! Παράλληλα κοιτάμε και δίπλα. Βλέπουμε. Συμμετέχουμε στον πόνο του αδερφού. Αδερφός μας ο κάθε άνθρωπος. Εδώ επικοινωνούμε. Υπάρχουμε ο ένας για τον άλλον. Αγαπάμε! Αυτή είναι η χαρά μας. Η βασιλεία του Θεού.
Εδώ οι άνθρωποι αναζητούν την κοινωνία μεταξύ τους· όχι από ανάγκη, αλλά γιατί έτσι ξέρουν να υπάρχουν. Δεν επικοινωνούν μόνο με λόγια, αλλά προσεύχονται. Επικοινωνούν μυστικά μέσω της καθαρής καρδιάς τους. Ειρηνεύουν ο ένας τον άλλον με την ύπαρξή τους, μέσω της παρουσίας του Αγίου Πνεύματος. Η απόσταση μεταξύ των σωμάτων μπορεί κάποτε να είναι μεγάλη, μα δεν υπάρχει απόσταση μεταξύ των ψυχών. Το άγχος είναι λέξη ξένη, αφού υπάρχει η εμπιστοσύνη. Εμπιστοσύνη στην Πρόνοια του Θεού. Εκείνος τους προσέχει. Εκείνος τους γεμίζει. Αυτός είναι το κέντρο της ζωής τους.
Η χαρά μας πηγάζει από τις καρδιές μας. Η καρδιά μας είναι ελεύθερη. Η χαρά μας αληθινή. Η καρδιά μας πονάει, συμμετέχει στον πόνο του αδερφού, προσεύχεται, θυσιάζεται, ξέρει να δίνει αγάπη, αλλά ξέρει και να δέχεται αγάπη. Εδώ σεβόμαστε τα αδέρφια μας ως πρόσωπα. Ως εικόνες Θεού. Δεν τους μεταχειριζόμαστε για ικανοποίηση των παθών μας, ούτε καν με τη σκέψη μας. Εδώ κοιτιόμαστε στα μάτια. Η ψυχή μας μοιάζει με εκείνη του παιδιού.
Σ᾿ αυτόν τον κόσμο δεν παύει να υπάρχει το αγκάθι της αμαρτίας, η φθορά… Αλλά οι άνθρωποι εδώ το ξέρουν: Με επίγνωση ζητάνε συγγνώμη για τα λάθη τους. Για ό,τι τους έκανε να απομακρυνθούν από την Αγάπη, τον Χριστό. Για ό,τι πλήγωσε τον αδερφό. Για ό,τι τους απομάκρυνε από τη Χαρά. Ζούνε με μετάνοια. Ποθούνε τον Θεό. Με τη μετάνοια επανέρχεται η ειρήνη, η ελευθερία από τα πάθη, ο αγιασμός.
Έτσι ζούμε εδώ. Παλεύουμε, προσευχόμαστε, αγαπάμε, συγχωρούμε.
Ζούμε, αγιαζόμαστε!
Εσύ, σε ποιον κόσμο θέλεις να ζεις;
Σταυρούλα Ρέκκα
Φοιτ. Τμήματος Ηλεκτρολόγων Μηχανικών, ΕΚΠΑ
Τεύχος Νοεμβρίου 2025
