Η αίσθηση της πηγαίας ομορφιάς σε πάλη αρχέτυπη με τον φόβο. Κάτι τραβούσε και κάτι απομάκρυνε. Έλξη και απώθηση μαζί… Ήταν, βλέπεις, παιδί.

Εδώ να μείνετε
Ο «κυνηγός ψυχών» | Β΄ Μέρος
Το κουταλάκι
70 τσεκουριές
«Όι, όι...»

Είμαι εγγονή ενός παππού που έδωσε μάχες στ᾿ αλβανικά βουνά. Γύρισε με ένα χέρι. Μεγάλωσε τα παιδιά του γράφοντας με το μοναδικό του χέρι σελίδες ιστορίας που δεν τις είχαν τα βιβλία των παιδιών του.

Ξημερώματα Πέμπτης, 12 Οκτωβρίου 1944, οι Γερμανοί αποχωρούν από την Αθήνα, μετά από 1.625 μέρες κατοχής. Από την Ελλάδα αναγκάζονται βιαστικά να αποχωρήσουν. Έχουν προηγηθεί η συμμαχική απόβαση στη Νορμανδία και η προέλαση του Κόκκινου Στρατού στα Βαλκάνια.

Ένα ποδοπατημένο στεφάνι
Ο «κυνηγός ψυχών» | Α΄ Μέρος
Ένας άχρωμος Οκτώβρης
Κείμενα του έπους του 1940
Η σημαία που μπήκε ανάποδα

Ένα ηλιόλουστο πρωινό επισκεφθήκαμε με τους μαθητές του σχολείου ελληνικής γλώσσας της ελληνικής κοινότητας Μόσχας, επ᾽ ευκαιρία του μαθήματος «Ορθόδοξος Ναός», την έκθεση φωτογραφιών παλαιών εκκλησιών της Ρωσίας, μνημείων ιστορίας και πολιτισμού.

Χωρίς να χάσει καιρό ο Σαβάρς Καραπετιάν κολυμπά μέχρι εκείνο το σημείο και βουτά σε βάθος 10 μέτρων για να βρει το τρόλεϊ που είναι βυθισμένο και σχεδόν αόρατο από τη λάσπη που είχε σηκωθεί.

Ποιος άραγε δεν έχει ζηλέψει ανθρώπους που γεννιούνται με εξαιρετικά χαρίσματα;
Ποιος δεν έχει με πόνο αναρωτηθεί: «γιατί εκείνος κι όχι εγώ»;

Ήταν εκείνα τα χρόνια τα σκληρά του 1945-1949. Χρόνια που λες να μην ξανάρθουν ποτέ, σε κανέναν λαό, σε καμιά ιστορία. Ματωμένα χρόνια.

Δεν μας εγκαταλείπει ποτέ!
«Ο φαεινός αστέρας της Αποστολικής Εκκλησίας των Πατρών» | Β΄ ΜΕΡΟΣ
«Είμαι εδώ»
Ο πλανήτης των δεδομένων
Εγώ εἰμί