Λένε πως η κυρίαρχη λέξη της περσινής χρόνιας ήταν η λέξη «απρόβλεπτο». Όλα τα γεγονότα ανέδειξαν πρωταγωνιστή την ανατροπή σε όλα τα επίπεδα. Απρόβλεπτα φαινόμενα, απρόοπτες εξελίξεις, ξεγελασμένα ανθρώπινα συστήματα παρακολούθησης κατάφεραν να οδηγήσουν στη βεβαιότητα της αβεβαιότητας.
Δεν είναι όμως των τελευταίων χρόνων λέξη το «απρόβλεπτο». Είναι κυρίαρχη λέξη στο σχέδιο του Θεού.
Χιλιάδες χρόνια πριν, σ’ έναν πληγωμένο κόσμο, γεννήθηκε με τον πιο απρόβλεπτο τρόπο για τους ανθρώπους όλων των εποχών η ελπίδα.
Σήμερα στο σκοτεινό και τραυματισμένο κόσμο μας, στον πληγωμένο από τις στάχτες και τις πληγές του, έρχεται το ίδιο απρόβλεπτα και πάλι η σωτηρία του, ο Υιός του Θεού. Και δεν έφτανε η γέννησή Του, που προκαλεί από τότε την έκπληξη και τον θαυμασμό, αλλά και σαν τον τελευταίο αμαρτωλό προσέρχεται να βαπτισθεί.
«Ο Ήλιος της δικαιοσύνης λούζεται στου Ιορδάνη τα νερά. Η φωτιά βουτάει και σμίγει με τα νερά. Και ο Θεός από άνθρωπο αγιάζεται. […]
Ελάτε να δείτε πρωτόγνωρο κατακλυσμό, πολύ μεγαλύτερο και δυνατότερο απ’ εκείνον που έγινε την εποχή του Νώε. Εκεί το νερό έπνιξε τους ανθρώπους, και εδώ το νερό του βαπτίσματος, κείνους που είχαν πεθάνει πνευματικά ξαναζωντάνεψε, με τη δύναμη του Θεού που σήμερα βαπτίστηκε. […]
Το τι συνέβη τότε, αδελφοί μου, δεν μπορεί να το χωρέσει νους ανθρώπινος. Γιατί ξεπερνάνε κάθε θέαμα και άκουσμα όσα συνέβησαν εκεί. Τρέμει ο νους. Χάνεται η λαλιά μη τολμώντας να εξιστορήσει τα ανέκφραστα. Γι’ αυτό λοιπόν και όταν είδε ο Ιωάννης τον Δεσπότη μας Χριστό να τον πλησιάζει, με πολύ καρδιοχτύπι, πέφτοντας και αγκαλιάζοντας τα πόδια Του του είπε παρακλητικά:
Γιατί βιάζει εμένα τον αδύνατο άνθρωπο ο Παντοδύναμος Θεός μου να κάνω κάτι που ξεπερνάει τις δυνάμεις μου;
Δεν είμαι εγώ σε θέση να επιχειρήσω κάτι τέτοιο. Πώς να τολμήσω να Σε βαπτίσω; Πότε συνέβη να καθαριστεί η φωτιά από το ξερό χορτάρι;
Πότε έπλυνε η λάσπη την πηγή; Πώς να βαπτίσω Εσένα, τον Κριτή της οικουμένης, εγώ ο υπεύθυνος για τόσες αμαρτίες; Πώς να Σε βαπτίσω, Δέσποτά μου; Δεν βλέπω αμαρτία πάνω Σου. Δεν έχεις πέσει θύμα της κατάρας του προπάτορα Αδάμ. Δεν έχεις καθόλου λερωθεί από την αμαρτία. Γιατί, αν και έκλινες ουρανούς και κατέβηκες, τίποτα από τα θελήματα του Θεού Πατέρα δεν παρέβηκες.
Τι κάνεις, Δέσποτά μου; Γιατί μ’ αναγκάζεις να κάνω κάτι που ξεπερνάει τις δυνάμεις μου; Ποτέ και τίποτα δεν τόλμησα να κάνω άπ΄ όλα όσα παροργίζουν την αγαθωσύνη Σου. Σαν δούλος πιστός, γεμάτος αγάπη και σεβασμό για τον αφέντη του, πρότρεξα και εμήνυσα στον κόσμο την παρουσία Σου. […]
Ο Κύριος και ο Θεός μας μας φανερώθηκε. Μας φανερώθηκε ο Ήλιος της δικαιοσύνης και διέλυσε το σκοτάδι της άγνοιας που μας περιέλουζε. Μας φανερώθηκε ο ουράνιος τσοπάνης και έδιωξε από το κοπάδι των παιδιών Του τους λύκους του διαβόλου. Μας φανερώθηκε ο Μονογενής Υιός του Πατρός και χάρισε με το βάπτισμα την υιοθεσία στους πιστούς. Μας φανερώθηκε η ζωή ολόκληρου του κόσμου, και με τον θάνατό Του θανάτωσε τον θάνατο ως αθάνατος, και αξίωσε να ζήσουν ζωή αθάνατη εκείνοι που είχαν πέσει στη φθορά και στον θάνατο».
Μας φανερώθηκε με τον πιο απρόβλεπτο τρόπο ο Υιός ο αγαπητός, κι άνοιξε διάπλατα τις πύλες του ουρανού ο Θεός Πατέρας, κι ήρθε το Άγιο Πνεύμα σαν περιστέρι να μαρτυρήσει στους ανθρώπους πως το απρόβλεπτο για εμάς είναι τόσο φυσικό στο σχέδιο της άπειρης αγάπης του Θεού.
Γραίγος
Λόγος εις τα Άγια Θεοφάνεια του εν αγίοις πατρός ημών Πρόκλου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως.
Τεύχος Ιανουαρίου 2024
