Είναι μέρες τώρα που είμαι καρφωμένος σ᾿ ένα κρεβάτι, μόνος κι αδύναμος. Δεν θυμάμαι πότε μπήκα στο νοσοκομείο, δεν θυμάμαι τι μέρα ήταν ούτε τι ώρα. Θυμάμαι μόνο τον τρόμο στα μάτια της γυναίκας μου, όταν το τεστ για τον covid 19 βγήκε θετικό.
Πάντοτε θεωρούσα τον εαυτό μου «τυχερό» για την υγεία και αρτιμέλεια. Κάθε που συναντούσα κάποιον που δεν απολάμβανε αυτά τα δώρα, ίσως πηγαία να σήκωνα τότε το βλέμμα μου στον ουρανό με ευγνωμοσύνη. Και κάθε που περπατώντας στο δρόμο συναντούσα ανάπηρους ζητιάνους ή παιδιά καταδικασμένα στην αθλιότητα, καρφωνόταν το αγκάθι στη σκέψη: Γιατί; Γιατί αυτή […]
