Το 1834 οι κυρίαρχοι Βαυαροί, αντιβασιλείς στο νεοσύστατο ελληνικό κράτος, έκλεισαν τη βυζαντινή μονή Ζωοδόχου Πηγής, του 10ου αιώνα, στην Αίγινα. Έκλεισαν τότε όσα μοναστήρια είχαν κάτω από έξι μοναχούς και όλα τα γυναικεία. Πρόφαση για κατάσχεση της περιουσίας τους και αποδυνάμωση της ορθόδοξης πίστης. Ανίκανοι να αναγνωρίσουν την προσφορά τους στην επιβίωση και στην παλιγγενεσία του γένους. Ανίκανοι να δουν της συγκεκριμένης μονής τα μελλοντικά μεγαλεία. Αυτή την ιερά μονή επανίδρυσε το 1904 ο άγιος Νεκτάριος ως γυναικεία μονή της Αγίας Τριάδος, η οποία αναγνωρίστηκε πριν 100 χρόνια (1924) από την Εκκλησία της Ελλάδος. Ο πολυφίλητος και παγκόσμια δοξαζόμενος άγιος Νεκτάριος (1846-1920), ο θαυματουργός, έβλεπε και εξασφάλισε στην ιερά μονή τα σημερινά μεγαλεία της.
Ο περίλαμπρος σημερινός ιερός ναός του Αγίου Νεκταρίου κτίστηκε στα ερείπια της πρώτης μονής. Θεμελιώθηκε στα τέλη του 1973 και εγκαινιάστηκε το 1994. Είναι ένας από τους μεγαλύτερους και μεγαλοπρεπέστερους ναούς της Ορθοδοξίας, με θαυμάσιο ψηφιδωτό διάκοσμο σε εξέλιξη. Φανέρωση της μεγάλης πίστης και της βαθιάς ευγνωμοσύνης του λαού στον Άγιο. Τιμή στη βιοτή του, στην υπομονή, στα παθήματά του, στη φιλανθρωπία, στη θεολογική και παιδαγωγική παρακαταθήκη του. Στα σύγχρονα, όπου γης, αναρίθμητα θαύματά του. Πως καλεί τόσους ανθρώπους απ᾿ όλο τον κόσμο σήμερα, εποχή αποστασίας και απιστίας, στο «σπίτι» του; Πως τον ξέρουν, πως καταφεύγουν με πίστη και ελπίδα και ζούνε το θαύμα;
Στην Αίγινα, στον Άγιο πήγαμε πολλές φορές. Την τελευταία φορά, αρχές Αυγούστου 2024, ήταν αλλιώτικα, σαν να είδαμε μια ακτίνα από τα αληθινά μυστικά μεγαλεία του.
Μπαίνοντας στο ταξί ρώτησε με λαμπερό πρόσωπο ο οδηγός:
-Για τον Άγιο;
Στη θετική μας απάντηση συνέχισε:
-Είναι το πρώτο μου αγώι σήμερα για τον Άγιό μας. Τι είναι για μένα ο Άγιος! Με λένε Νεκτάριο, πόσο τον αγαπώ! Η ζωή μας είναι ο Άγιος. Τι θα ήταν η Αίγινα χωρίς τον Άγιο…
Σταματήσαμε στον κάτω, τον μεγάλο καινούργιο ναό στο όνομα του αγίου Νεκταρίου. Μείναμε ώρα να θαυμάζουμε. Πως το πάμπτωχο παιδί, γυμνό, νηστικό, αδικημένο, υπόδουλο, τιμάται τώρα παγκόσμια!
Στην έξοδο από τον ναό, μια εικόνα –όχι τόσο συχνή σ᾿ αυτό το προσκύνημα– μας περίμενε. Μια νέα γυναίκα ανέβαινε με τα γόνατα. Δίπλα της βάδιζε συμπαραστάτης ένας νέος άνδρας, κι επάνω στις σκάλες δυο μικρά κοριτσάκια τους περίμεναν.
Αργότερα, όταν κάθιδρη ολοκλήρωσε τον αγώνα της, την ξανασυναντήσαμε, ανεβαίνοντας τις σκάλες για το παλιό μοναστήρι. Είχε μια άλλη χάρη στο πανέμορφο πρόσωπό της. Στο άφωνο ερώτημά μας απάντησε: «Δεν ήταν κάποιο δικό μου τάμα, ο Άγιος μου το ζήτησε. Έχουμε περάσει πολλά μαζί, γι᾿ αυτό είμαστε εδώ». Τι ιδιαίτερη σχέση μπορεί να είχε αυτό το νέο ζευγάρι Ελλήνων με τον Άγιο; Η μαρτυρία της σφράγισε και το δικό μας προσκύνημα, όλα γύρω και οι αμέτρητοι προσκυνητές πήραν άλλη όψη, σπάνια ωραιότητα.
Ξεκινήσαμε να φύγουμε κι έμπαινε στο μοναστήρι ένα γκρουπ νέων Ρουμάνων, με υπέροχες στολές παραδοσιακές, παρά τη ζέστη της ημέρας. Ήρθαν επίσημα να προσκυνήσουν, μπορεί να τους κάλεσε κι αυτούς ο Άγιος. Μπορεί να πήγε και στο δικό τους χωριό –μετά απ᾿ εκείνα τα χρόνια των διωγμών– να τους βάπτισε, να τους πάντρεψε, να άφησε την υπογραφή του στα βιβλία τους: Νεκτάριος Πενταπόλεως.
Σ᾿ αυτό το προσκύνημα «είδαμε» μια ακτίνα από τα αληθινά μυστικά σημερινά μεγαλεία του.
γ.
Τεύχος Νοεμβρίου 2024
