Όχι, δεν είναι ο τίτλος κάποιου σύγχρονου τραγουδιού. Δεν είναι δημοσίευση στα κοινωνικά δίκτυα
ενός νεαρού με προδομένα όνειρα. Δεν είναι λόγια ενός συνταξιούχου που αισθάνεται πια βάρος στην κοινωνία. Δεν είναι ενδόμυχη επιθυμία ενός ασθενή που βασανίζεται απ’ τους πόνους.
Είναι το πιο υπέροχο τραγούδι ενός πανευτυχή γέροντα. Η καρδιακή επιθυμία ενός εραστή της αληθινής ζωής. Τα γεμάτα ένταση λόγια ενός ανθρώπου που έθεσε στόχους υψηλούς και πάλεψε με
υπομονή κι επιμονή για να τους εκπληρώσει.
Συμεών ο θεοδόχος. Έτσι τον ονόμασε η Εκκλησία, επειδή την ημέρα εκείνη της Υπαπαντής κράτησε στα χέρια του τον οκταήμερο Χριστό. Θα μπορούσε όμως κάλλιστα να ονομαστεί και ο προσμένων. Να χαρακτηριστεί δηλαδή από την αιτία για την οποία ο Κύριος τον αξίωσε να Τον
δεχτεί στην αγκαλιά του. Από το ήθος που διαπότισε τον βίο του.
Διότι αυτή ήταν ολόκληρη η ζωή του. Μια διαρκής προσμονή. Μια πλήρης αφιέρωση στον στόχο της μεγάλης συνάντησης. Στους γεμάτους εγκώμια δυο στίχους (β΄ 25-26) του κατά Λουκάν Ευαγγελίου που σκιαγραφείται η προσωπικότητά του, αυτό είναι το χαρακτηριστικό που πρυτανεύει: «Ἦν […] προσδεχόμενος παράκλησιν τοῦ Ἰσραήλ καί ἦν αὐτῷ κεχρηματισμένον ὑπό τοῦ Πνεύματος τοῦ Ἁγίου μή ἰδεῖν θάνατον πρίν ἤ ἴδη τόν Χριστόν Κυρίου».
Έθεσε στόχο. Στόχο απόλυτο. Δεν άφησε να κερδίσουν την καρδιά του οι -αναγκαίες ή μη- βιοτικές φροντίδες. Δεν θόλωσαν την προοπτική του οι όποιες άλλες επιδιώξεις. Δεν θέλησε να μείνει στην έστω συνεπή τήρηση του μωσαϊκού νόμου και των τυπικών διατάξεων. Δεν αρκέστηκε στην
ανάγνωση των Γραφών και στα κηρύγματα περί του Μεσσία.
Έκανε την πίστη προσωπικό του άθλημα. Πόθησε όσο τίποτε άλλο να συναντήσει ο ίδιος προσωπικά τον Χριστό. Κι έτσι είλκυσε τη Χάρη του αγίου Πνεύματος («καί Πνεῦμα ἦν Ἅγιον ἐπ’ αὐτόν»), έγινε άξιος αυτής της επιθυμίας. Τόσο που «αναγκάστηκε» ο Θεός όχι μόνο να την εκπληρώσει, αλλά και να
του υποσχεθεί πολύ νωρίτερα την πραγματοποίησή της.
Πώς όταν δέχτηκε στα χέρια του τον Κύριο να μην ξεσπάσει σε ασυγκράτητη δοξολογία; Όμως, ο άνθρωπος που έστω για μια στιγμή είδε τον Θεό, δεν μπορεί να μην Τον αναζητά έκτοτε συνεχώς. Να μην προσμένει με λαχτάρα την όλο και διαρκέστερη, όλο και βαθύτερη βίωσή Του.
Έτσι, ο Συμεών γίνεται ξανά ο προσμένων. «Nῦν ἀπολύεις τόν δοῦλόν σου, Δέσποτα». Ο στόχος του Συμεών τώρα είναι λίγο διαφορετικός. Δηλώνει αμέσως έτοιμος για τον θάνατο. Δεν του αρκεί πλέον η ολιγόλεπτη εκείνη επίγεια συνάντηση. Ο πόθος του γίνεται ακόμη υψηλότερος. Ζητά την αιώνια
συμπαραμονή με τον Θεό.
Ο θάνατος γι’ αυτόν γίνεται συνώνυμο της ελευθερίας. Της «απόλυσης», της λύτρωσης από τα δεσμά του Νόμου, της φθοράς, της απατηλής προσωρινότητας. Και συνάμα της χωρίς όρια απόλαυσης του Θεού…
Ζει ο άγιος Συμεών ήδη τώρα, προ της Χάριτος της Πεντηκοστής, αυτό που λίγα χρόνια αργότερα με έμφαση διακηρύττει ο απόστολος Παύλος: «Ἐπιθυμῶ ἀναλῦσαι καί σύν Χριστῷ εἶναι». Τη συγκλονιστική αλήθεια ότι για τον αληθινά πιστό δεν αποτελεί προσμονή να δει τον Κύριο με τα σωματικά του μάτια· Τον έχει ήδη δει και συναντήσει τη μέρα της βαπτίσεώς του.
Έτσι έχει πλέον μια κύρια προσμονή: πάντοτε ζει προσμένων τον θάνατο. Όλη η επίγεια ζωή του δεν αποτελεί τίποτε περισσότερο από μια περίοδο προετοιμασίας γι’ αυτόν. Ο θάνατος είναι γι’ αυτόν «η ολοκλήρωση ενός σχολείου, το σήμα για το τέλος της στρατιωτικής θητείας, η γέφυρα για την
επιστροφή στην πατρίδα» (Άγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς).
Ο θάνατος είναι για τον Χριστιανό ο πρώτος στόχος!
Τεύχος Φεβρουαρίου 2022
