Θα μπορούσε κανείς να πει ότι οι άνθρωποι έχουμε τα ροπή στο να παρατηρούμε σχολαστικά τα «αγκαθάκια» στα μάτια των αδελφών μας παραβλέποντας από την άλλη το δοκάρι, ίσως και τα δοκάρια, στα δικά μας μάτια. Γιατί είναι σίγουρα πιο εύκολη η «κριτική» από την αυτοκριτική. Είναι πιο εύκολο να δούμε στο διπλανό μας όσα φοβόμαστε να δούμε στον εαυτό μας. Έτσι, κάποιος που υποφέρει από το πάθος της ζήλιας δεν θα διστάσει να χαρακτηρίσει οποιονδήποτε άλλον γύρω του ζηλιάρη, κάποιος που υποφέρει από τον εγωισμό, τον πλησίον του εγωιστή κ.ο.κ. Και δεν αφορά η τακτική αυτή μονάχα στα πάθη. Άραγε δεν κρίνουμε με τον ίδιο τρόπο το πως αντιμετωπίζει ο διπλανός μας ένα θάνατο, μια αρρώστια, μια απώλεια; Κι ακόμη με πόση ευκολία στεκόμαστε με σκληρότητα απέναντι στην όποια ενδεχόμενη αποτυχία του, σπεύδοντας γρήγορα να τον χαρακτηρίσουμε ως «αποτυχημένο»;
«Απέτυχε»… θα ευχόμασταν το ρήμα να γράφεται και να λέγεται μόνο σε τρίτο πρόσωπο, γιατί είναι επίπονη η παραδοχή της προσωπικής αποτυχίας, σε οποιονδήποτε τομέα. Κι όμως˙ έρχεται συχνά πυκνά η ώρα, που άλλοτε για πιο απλά, άλλοτε για πιο σοβαρά ζητήματα χρειάζεται να σφίξουμε τα δόντια και να ξεστομίσουμε αυτό το κακόηχο «απέτυχα».
Κι είναι δυο οι οδοί της ομολογίας αυτής: Η πρώτη οδός, ίσως πιο συνηθισμένη, ζητά να πεις το «απέτυχα» με το κεφάλι σκυφτό, μοιρολατρώντας για όσα έγιναν και για όσα προδικάζεις ότι θα γίνουν. Η δεύτερη, σε θέλει και πάλι με το κεφάλι σκυφτό, με τα χείλη όμως να ομολογούν «Πατέρα, απέτυχα μόνος μου, σπλαχνίσου με τον αμαρτωλό».
Μπορεί στην αρχή να βαδίζουμε στην πρώτη οδό, σκυθρωποί, μίζεροι. Θα χρειαστεί χρόνος και δάκρυα πολλά ενδεχομένως για να περάσουμε στη δεύτερη. Αυτός είναι όμως ο στόχος! Κλείνοντας τα αυτιά σε όσους βιαστούν να κρίνουν την αποτυχία μας, την αντιμετώπισή μας… το σκυφτό μας κεφάλι να το σηκώσουμε ψηλά, το «απέτυχα» να μετατραπεί σε «ελέησόν με» και να βρεθούμε να βαδίζουμε προς τον Ουρανό στην οδό ταπεινώσεως…!
Κονδυλία
Τεύχος Φεβρουαρίου 2023
