24 ώρες ενός Eντατικολόγου σε ΜΕΘ COVID
Πάρκαρε βιαστικά, πήρε το σακκίδιο εφημερίας και βγήκε. Ο Περικλής περπάτησε με γοργό βήμα ανάμεσα στα κτίρια. Πριν μπει στο κτίριο 2 της ΜΕΘ COVID, έριξε μια φευγαλέα ματιά προς το κυλικείο.
«Μήπως να έπαιρνα έναν καφέ; Πότε θα καταφέρω να ξαναβγώ». «Από τώρα; Έχεις ακόμα 24 ώρες τουλάχιστον!» ανταπάντησε. Στο ασανσέρ κοιτάχτηκε στον καθρέφτη. Φαινόταν αγουροξυπνημένος. Η αθροιστική δράση μηνών αϋπνίας, συμπέρανε. Η στολή εφημερίας, τα σκράμπς σε απόχρωση Caribbean blue είναι ασορτί με το σακκίδιο! Το φρενάρισμα του ασανσέρ διέκοψε τις ασύνδετες σκέψεις καλαισθησίας του.
Σε λίγα δευτερόλεπτα περνούσε την πόρτα της Μεθ COVID, μέσα από την οποία δε χωρούσαν ούτε αυτές οι σκέψεις ούτε άλλες καθημερινές. Μέσα ξεκινούσε η αδυσώπητη μάχη με τον ιό.
Πρώτη δουλειά να δει τη συγκεντρωτική οθόνη των monitors. Tο 1 ξεκινά απύρετο σήμερα, ευχάριστο, ψηνόταν μέχρι χτες. Το 2 έχει 5 πίεση, δεν είναι καλό το κύμα˙ τηλέφωνο, «καλημέρα, ποιος έχει το 2; Ενισχύστε τη γραμμή του». Το 7…κενό; Έπαθε κάτι; Μήπως πέθανε χτες; Μα πήγαινε καλύτερα.
«Παιδιά, τι έχει γίνει με το 7»; Ευτυχώς, τον έχουν αποσυνδέσει από τοmonitor, γιατί θα μεταφερθεί για αξονική. Η καρδιά του γύρισε στη θέση της. …Γιατί όμως χρειάζεται αξονική; Τι προέκυψε χτες; Ας ακούσουμε τους εφημερεύοντες.
8:25-8:55 π.μ. Ενημέρωση γιατρών. «Συνοψίζοντας, γράφουμε εκκρεμότητες και παμε να ντυθούμε», άρχισε την οργάνωση η Εύη, η έτερη εφημερεύουσα. Ήταν παλιότερη, είχε ολοκληρώσει τη θητεία της στη ΜΕΘ και έλπιζε ότι πλέον θα ανήκε σε μονάδα με πιο ήρεμους ρυθμούς, για να μη λείπει πολλές ώρες από την οικογένεια. Υπολόγιζε χωρίς τον ξενοδόχο SARS-CoV-2 όμως…!
Μάσκα ενισχυμένης προστασίας, γυαλιά, σκουφί, ποδονάρια, ρόμπα, διπλά γάντια, και ο Περικλής μπαίνει στην αίθουσα ασθενών. Μόνο οι ήχοι από monitor και αναπνευστήρες σπάνε την απειλητική σιωπή. Οι ασθενείς συνήθως είναι βυθισμένοι ή δεν έχουν κουράγιο να μιλήσουν από τη δύσπνοια και την καταβολή. Εδώ ψηλαφάς σε κάθε γωνιά την πάλη με το θανατο…
15:00 Ο Περικλής ακόμα μέσα. Πρέπει να βγει για την τηλεφωνική ενημέρωση των συγγενών. Το επισκεπτήριο απαγορεύεται, το τηλέφωνο είναι η μόνη δυνατότητα να μάθουν για την πορεία υγείας των αγαπημένων τους. Δε χρειάζονται ιατρικοί όροι, μόνο απλές ανθρώπινες κουβέντες. Δε θα κατανοήσουν τι σημαίνει σηπτική καταπληξία, πολυοργανική ανεπάρκεια, Γλασκώβη 12/15…
«Δυστυχώς επιδεινώθηκε από χτες, πλέον πάσχουν τέσσερα όργανά του, προσπαθούμε να το αντιμετωπίσουμε…».
«Έχει ξυπνήσει, μας καταλαβαίνει, ξέρει που βρίσκεται, περιμένουμε να βελτιωθεί λίγο και αν καταφέρει να συνεργαστεί, θα τον αποσωληνώσουμε».
«Την αποσωληνώσαμε, αυτό σημαίνει ότι αναπνέει μόνη της, με οξυγόνο που χορηγούμε, και μας μιλάει. Ναι, μας λέει συνέχεια για σας. Το απόγευμα θα βάλω μέσα το κινητό μου να της μιλήσετε με βιντεοκλήση!».
«Έχουμε φτάσει στη μέγιστη υποστήριξη, δυστυχώς δεν ανταποκρίνεται ο οργανισμός του. Δεν υπάρχει κάτι άλλο να κάνουμε, αλλά πάνω από μας είναι ο Θεός…».
16:00 «Προλαβαίνω διάλειμμα για φαγητό;» ο Περικλής αναρωτιέται. Όχι δε γίνεται, έχει μια εκκρεμότητα ακόμα. Το φαγητό θα πάει αργότερα, πολύ αργότερα ή ποτέ… Όλα στη Μεθ είναι ρευστά, δυναμικά, αλλάζουν από λεπτό σε λεπτό.
16:07 Τηλέφωνο από την παθολογική: «Διασωληνώνουμε έναν 38χρονο, οξεία αναπνευστική ανεπάρκεια επί λοίμωξης COVID-19, χωρίς υποκείμενα, έχετε κρεβάτι;».
«Δεν έχουμε κρεβάτι! Δεν έχουμε, Θεέ μου!!! Γιατί δεν έχουμε για έναν 38χρονο; Γιατί;» ο Περικλής χτυπά το χέρι του με απογοήτευση. Μισό λεπτό, χτες αποσωληνώσαμε το 10. Μπορεί να βγει σε τμήμα; Αιμοδυναμικά σταθερή; Απύρετη; Έχει καλό επίπεδο συνείδησης; Πόσο οξυγόνο χρειάζεται; Όλα υπό έλεγχο. «Ενημερώνω τη νοσηλεία: η ασθενής βγαίνει σήμερα σε κλινική. Τώρα! Βρείτε περιφερικές γραμμές, βγάλτε την κεντρική γραμμή. Ετοιμάστε το κρεβάτι μόλις φύγει η αποσωληνωμένη, περιμένουμε άμεσα εισαγωγή».
Τηλέφωνο στους παθολόγους: «Συνάδελφε, σε 1-1,5 ώρα θα έχουμε κρεβάτι. Εσείς έχετε γυναικείο κρεβάτι να πάρετε μια αποσωληνωμένη; Τέλεια, έχετε ένα τελευταίο. Πες μου το αέριο μετά διασωλήνωση, με πόσα αγγειοσυσπαστικά είναι ο ασθενής, δηλώστε τον στην πλατφόρμα του ΕΚΑΒ και πάρτε τηλέφωνο όταν ξεκινάτε».
17:25 Έφτασε η εισαγωγή. Ο Περικλής ακούει παράλληλα το alarm του 12, φωνάζει ο νοσηλευτής του ότι κάνει βραδυκαρδία 40, 30, 25. «Κάνε ατροπίνη και πήγαινε το καρότσι ανακοπής stand-by». Περικλή, πάω στο 12, μπορείς να παραλάβεις μόνος την εισαγωγή;», φωνάζει η Εύη τρέχοντας.
Πέρασαν 3, 4, πόσες ώρες; σκέφτεται ο Περικλής. Σταθεροποιήθηκε ο 38χρονος, τι να έγινε με το 12;
Σταθεροποιήθηκε και αυτός, του γνέφει η συνάδελφος. Δόξα σοι ο Θεός! Τι ώρα να είναι; Είναι μούσκεμα στον ιδρώτα μέσα από τη στολή, παρά το δροσερό κλίμα της ΜΕΘ. Έχει πεθάνει στη δίψα, νιώθει ότι δεν αντέχει. Θα λιποθυμήσει; Όχι, είναι σκληρό καρύδι ο Περικλής, δε λιποθυμούν τα σκληρά καρύδια. Αλλά είναι και άνθρωπος… Προλαβαίνει άραγε να βγει να πιει λίγο νερό; Ή να σφίξει τα δόντια να δει σερί τους υπόλοιπους ασθενείς;
01:45 Ο Περικλής βγαίνει από τη μονάδα και σωριάζεται στην καρέκλα. Στο ξεχασμένο κινητό του κλήσεις, μηνύματα… Ρίχνει μια βιαστική ματιά στα τελευταία νέα. Τυχαία διαβάζει το σχόλιο ενός γνωστού «Ο σημαντικότερος λόγος που οι άνθρωποι δεν εμπιστεύονται την επιστήμη είναι γιατί οι γιατροί δεν ενδιαφέρονται για το καλό των ασθενών! Μας τσουβαλιάζουν στα νοσοκομεία! Μόνο ψέματα, συμφέροντα, διαπλοκή…».
Δεν αντέχει, κλείνει το κινητό απότομα. Τι να πεις, σκέφτεται… Δεν ξέρει κι αυτός και όσοι κοιτούν τα νοσοκομεία έξω από τον τοίχο τι σημαίνει επιστήμη, αγώνας, ξενύχτι, διάβασμα ατέλειωτο, να είσαι uptodate σε ό,τι καινούργιο, μαρτύριο κούρασης (τα μάτια να κλείνουν, το σώμα να μην υπακούει), συνείδησης (αν θα μπορούσα κάτι ακόμα να κάνω). Πίκρα… Εγωιστικό; Μπορεί. Να δίνεις τον εαυτό σου, και όχι απλά να μην αναγνωρίζεται, αλλά να κατηγορείσαι…
Ας μείνει κάτι για τον ουρανό, η αχνή σκέψη φώτισε το ταραγμένο του μυαλό. Αν μας ευχαριστούν εδώ, δε θα μείνει τίποτα για τον ουρανό.
Προσπάθησε να πνίξει τη θλίψη… «Ἄφες αὐτοῖς, Κύριε…» ψιθύρισε. Θα καταφέρει να κοιμηθεί καμιά ώρα; Χλωμό˙ μόλις χτύπησε το τηλέφωνο. Πρέπει να ξαναμπεί. «Θεέ μου, δώσε μου δύναμη.».
Η καμπάνα χτύπησε στο εκκλησάκι του νοσοκομείου. Ίσα μια ματιά από το ψηλό παράθυρο πρόλαβε να ρίξει. «Είναι Κυριακή…». Κάποιοι άλλοι θα προσεύχονταν γι’ αυτόν, για όσους ήταν στη ΜΕΘ. Πόσο είχαν ανάγκη την προσευχή τους!
Είχε μεσημεριάσει, όταν αποχαιρέτησε με το βλέμμα τους ασθενείς της ΜΕΘ και ευχήθηκε να τους δει όλους ζωντανούς και βελτιωμένους αύριο. Βγαίνοντας κοίταξε τα δέντρα στο πάρκινγκ. Ακούγονταν πουλιά να κελαηδούν! Ασυνήθιστος ήχος μετά από 30 ώρες στη ΜΕΘ…
«Έρχεται η άνοιξη» μονολόγησε. Θυμήθηκε πόσο του άρεσαν οι περίπατοι στη φύση τέτοια εποχή. Η νύστα, η κούραση τον κατέκλυζαν…
Αποφασιστικά μπήκε στο αυτοκίνητο με την τσαλακωμένη πλέον Caribbean blue στολή και ξεκίνησε. Η εφημερία είχε τελειώσει. Μεσημέρι Κυριακής 13:30.
Δέσποινα Ανταράκη
Dr Ιατρός Βιοπαθολόγος
Τεύχος Μαρτίου 2022
