Την έφτιαξαν στο σπίτι με τα παιδιά. Δεν τους φάνηκε και τόσο δύσκολο. Εκτύπωσαν μια βυζαντινή εικόνα της Γεννήσεως. Τσαλάκωσαν λίγο χαρτί του μέτρου και έγινε σπηλιά. Τα λαδοπαστέλ έδωσαν τα γήινα χρώματα στους καμωμένους από χαρτί βράχους. Και ένα κομμάτι χρυσόχαρτο έγινε το λαμπερό αστέρι στην κορυφή της.
Όλους τους είχε η φάτνη τους. Το θείο Βρέφος, την Παναγία, τον Ιωσήφ, τους αγγέλους, τους βοσκούς, τους μάγους με τα δώρα που έρχονταν από μακριά, προσκυνητές του νεογέννητου Βασιλιά. Το βόδι και το γαϊδουράκι που εκείνη τη νύχτα θα ζέσταιναν το θείο Παιδί. Ακόμα και αυτόν τον πειραστή είχε, κοντά στον Ιωσήφ, να του ψιθυρίζει τους αμφίβολους λογισμούς.
Την έβγαλαν μια φωτογραφία με το κινητό τους και πήγαν και την άφησαν κάτω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο. Όμορφη την είχαν φτιάξει τελικά. Και έμειναν να χαίρονται με το μικρό κατόρθωμά τους.
Μα ήταν κι εκείνη η άλλη φάτνη που είχανε να φτιάξουν. Στο κάτω-κάτω, ο Χριστός δεν τους ζητούσε και πολλά. Ούτε παλάτια ούτε θρόνους. Μόνο μια φάτνη, μια καθαρή γωνιά βαθιά μες στην καρδιά τους, να έρθει να γεννηθεί. Μια φάτνη με όσα τους βρίσκονταν. Και ὅ,τι τους έλειπε, θα τους το έδινε Εκείνος. Μια φάτνη καμωμένη με πίστη, αγάπη και αδολότητα. Μια φάτνη τους ζητούσε τούτα τα Χριστούγεννα. Να έρθει να γεννηθεί μέσα τους.
Κάποτε Του αρκούσε να Τον ζεσταίνουν τα χνώτα των ζώων. Τώρα σίγουρα θα Του έφτανε η ζεστασιά της δικής τους καρδιάς. Και όσο για δώρα… Του ήταν αρκετό το απλό θυμίαμα της προσευχής τους. Και ας έβαζαν στην κορυφή για φωτεινό αστέρι την απόφασή τους να Τον ακολουθούν.
Έπρεπε να βιαστούν, να φτιάξουν μέσα τους τη φάτνη. Γιατί ο Χριστός την περίμενε. Περίμενε να χαρεί μαζί τους την όμορφη μικρή προσφορά τους.
Και θα ήταν σίγουρα τούτα τα Χριστούγεννα τα ωραιότερα, τα πιο ευλογημένα της ζωής τους.
Τεύχος Δεκεμβρίου 2025
