Η Λειτουργία στο Κυριακό σχόλασε. Όπως πάντα τέτοιες μέρες, η τράπεζα ήταν έτοιμη να υποδεχθεί όλους τους πατέρες που είχαν έρθει να εκκλησιαστούν. Άλλοι από κοντινά κελλιά, άλλοι από μακρινά ασκηταριά· για όλους υπήρχε λίγο φαγητό για να στηριχτούν πριν επιστρέψουν. Ένας-ένας λοιπόν καθώς έβγαιναν, κατευθύνονταν είτε στην τράπεζα των γερόντων είτε σε αυτή των νεοτέρων, ανάλογα με την ηλικία και τα πρεσβεία.
Ο αββάς Πέτρος κι ο αββάς Επίμαχος, οι δυο συνασκητές της Ραϊθώ, με πολλή φυσικότητα κίνησαν προς την τράπεζα των νεοτέρων. Ποτέ δεν τους είχε καν περάσει από το μυαλό να βάλουν τον εαυτό τους στην τάξη των γερόντων.
Αυτή τη φορά δεν μπόρεσαν όμως να προχωρήσουν πολύ. Οι υπεύθυνοι μοναχοί τους σταμάτησαν. Με σεβασμό πολύ αλλά και επιμονή τους παρακάλεσαν να παρακαθήσουν στην τράπεζα των γερόντων. Εκεί ήταν πλέον η θέση τους. Είχαν μεγαλώσει πιά…
Οι δυο συνασκητές δυσκολεύονταν πολύ να κάνουν μια τέτοια κίνηση. Η πίεση όμως από τους μοναχούς ήταν μεγάλη. Τελικά, κάτι κατάφεραν: ο αββάς Πέτρος, ο μεγαλύτερος από τους δυο, μπήκε στην τράπεζα των γερόντων.
Η τράπεζα τελείωσε. Οι μοναχοί χορτάτοι όχι τόσο από το φαγητό, όσο από την αγάπη των αδελφών, πήραν τον δρόμο για τα κελλιά τους. Το ίδιο και οι δυο συνασκητές.
Ο αββάς Επίμαχος όμως ήταν φανερά προβληματισμένος. Λογισμοί τον περιέφεραν για την κίνηση του αδελφού του. Πώς γίνεται να το έκανε αυτό; Μήπως είναι δείγμα υψηλοφροσύνης; Μήπως ο Πονηρός κατάφερε να τον νικήσει; Δεν άντεξε…
–Αδελφέ, πως τόλμησες να πας στο τραπέζι των γερόντων; Δεν ντράπηκες να θεωρήσεις τον εαυτό σου μέλος της σεβαστής αυτής χορείας;
Χαμογέλασε ο αββάς Πέτρος. Κούνησε το κεφάλι…
–Έχεις δίκιο, αδελφέ, που σκανδαλίστηκες. Προβληματίστηκα πολύ κι εγώ τι έπρεπε να κάνω. Σκέφτηκα όμως ότι έχουν δίκιο οι πατέρες· μεγαλώσαμε πια!
–Ε, κι η ηλικία, πάτερ, θα μας κάνει να πάρουν τα μυαλά μας αέρα;
–Όχι, καθόλου. Αλλά αυτή η πραγματικότητα με έκανε ξαφνικά να συνειδητοποιήσω κάτι φοβερό: Αν πήγαινα στην τράπεζα των νεοτέρων, θα ήμουν ο μεγαλύτερος. Αυτό αρκούσε για να πάρω την απόφαση. Προτιμώ να είμαι ο τελευταίος και μικρότερος στην τράπεζα των γερόντων, παρά ο μεγαλύτερος σε αυτή των νεοτέρων. Διότι, τώρα, τι έγινε; Πέρασα απαρατήρητος. Κανείς δεν ασχολήθηκε με μένα. Ενώ, αλλιώς, το σκέφτεσαι, αδελφέ, πώς θα με τιμούσαν; Το σκέφτεσαι ότι θα ζητούσαν από εμένα, τον τιποτένιο, να ευλογήσω την τράπεζα που θα παρακάθονταν όλοι αυτοί οι νεότεροι μεν, αλλά άγιοι πατέρες; Όχι, αυτό πραγματικά δεν θα τολμούσα να το κάνω…
Σισώης
Τεύχος Αυγούστου-Σεπτεμβρίου 2025
